Feyenoord in diepe rouw: het overlijden van Rinus Israël laat een onvergetelijke pijn achter in De Kuip…
Rotterdam – Een donkere wolk hangt boven De Kuip. De stad huilt, de supporters zwijgen, en het rood-witte hart van Feyenoord klopt vandaag iets trager dan ooit. De club is in diepe rouw na het overlijden van Rinus Israël (1942–2025) – een man die niet alleen een speler was, maar een levend symbool van wat het betekent om Feyenoorder te zijn. Zijn dood heeft een wond achtergelaten die nog lang niet zal helen, een leegte die tot diep in de ziel van de club wordt gevoeld.
—
Een held van Rotterdam
Voor generaties Feyenoorders was Rinus Israël veel meer dan een naam uit de geschiedenisboeken. Hij was “IJzeren Rinus”, de onverschrokken aanvoerder die met een mengeling van kracht, intelligentie en onverzettelijke moed de trots van Rotterdam naar de absolute top van Europa leidde.
Onder zijn leiding won Feyenoord in 1970 de Europa Cup I, als eerste Nederlandse club ooit. Kort daarna volgden de Wereldbeker en de UEFA Cup – triomfen die niet alleen zijn naam, maar ook dat van Feyenoord, voor altijd in de annalen van het wereldvoetbal hebben gegrift.
Zijn mentaliteit was typisch Rotterdams: nuchter, hardwerkend, en nooit opgeven. “Bij Feyenoord moet je niet praten, maar doen,” zei hij ooit. Dat was geen slogan, maar een levenshouding – en precies dat maakte hem tot de man die hij was.
—
Een stad in tranen
Toen het nieuws van zijn overlijden bekend werd, overspoelde een golf van verdriet de stad Rotterdam. In De Kuip werden bloemen, sjaals en foto’s neergelegd bij zijn standbeeld. Supporters, jong en oud, kwamen samen om hun respect te betuigen aan de man die hen zoveel vreugde had gebracht.
Op de gevel van het stadion verscheen in grote witte letters de boodschap:
“Rinus, voor altijd één van ons.”
Een oudere supporter, met tranen in de ogen, zei:
> “Hij was meer dan een voetballer. Hij was het gezicht van onze trots. Wanneer je Rinus zag spelen, wist je: dit is Feyenoord.”
Een jonge fan voegde eraan toe:
> “Ik heb hem nooit live zien spelen, maar mijn opa vertelde altijd over hem. Hij zei dat Rinus de ziel van Feyenoord was – en dat voel je nog steeds.”
—
De Kuip gehuld in stilte
Bij de eerstvolgende thuiswedstrijd na zijn overlijden heerste een sfeer van stilte en respect die zelden eerder werd ervaren. Geen gezang, geen trommels, geen vlaggen. Alleen het zachte ruisen van de wind door De Kuip, en duizenden supporters die in stilte opstonden voor een minuut eerbetoon.
De spelers droegen zwarte rouwbanden, terwijl de aanvoerder een krans neerlegde bij het standbeeld van Rinus Israël buiten het stadion. Op de tribunes vloeiden tranen vrijuit.
Toen de omroeper zijn naam uitsprak – “Rinus Israël, onze aanvoerder, onze legende” – brak een golf van applaus uit die minutenlang aanhield. Zelfs tegenstanders toonden hun respect.
—
De stem van zijn kameraden
Oud-teamgenoten reageerden diep getroffen. Wim van Hanegem, zijn strijdmakker in de gloriejaren van 1970, kon zijn emoties nauwelijks verbergen:
> “Ik heb met veel spelers op het veld gestaan, maar niemand was als Rinus. Hij was een leider, een vechter, en een vriend. Zonder hem hadden we nooit Europa veroverd.”
Ook Wim Jansen, die vaak naast hem speelde in de verdediging, zei:
> “Rinus was een man van staal, maar met een hart van goud. Hij was streng, ja, maar rechtvaardig. Iedereen keek naar hem op – zelfs tegenstanders hadden respect.”
Zelfs voormalig Ajax-captain Ruud Krol sprak zijn eerbetoon uit:
> “We waren rivalen op het veld, maar vrienden daarbuiten. Wat Rinus voor Feyenoord was, was uniek. Een echte Nederlandse voetbalheld.”
—
De pijn in De Kuip
Binnen Feyenoord wordt zijn verlies gevoeld tot in de kleinste gangen van het stadion. Medewerkers die hem nog kenden uit zijn tijd als jeugdtrainer spraken over zijn vriendelijkheid en zijn nooit-aflatende liefde voor de club.
Een lid van de technische staf zei:
> “Hij kwam hier nog vaak langs, altijd met een glimlach, altijd met een advies. Hij kon niet stoppen met praten over voetbal. Voor hem was Feyenoord geen baan – het was zijn leven.”
De directie van de club bracht een officieel statement uit:
> “Feyenoord is vandaag in diepe rouw. Rinus Israël was niet alleen een speler of een trainer; hij was een fundament van onze identiteit. Zijn kracht, zijn trots en zijn karakter leven voort in iedere Feyenoorder.”
—
Zijn nalatenschap: meer dan prijzen
Rinus Israël speelde in totaal 240 wedstrijden voor Feyenoord, waarin hij 9 doelpunten maakte – maar cijfers doen zijn invloed geen recht. Zijn leiderschap, zijn onbreekbare wil en zijn vermogen om zijn teamgenoten te inspireren maakten hem tot een icoon.
Toen hij in 1970 de Europa Cup in de lucht tilde, deed hij dat niet alleen voor zijn ploeg, maar voor heel Rotterdam. Hij bracht hoop in een tijd waarin de stad nog herbouwde uit de puinhopen van de oorlog.
Zijn naam staat niet alleen in de sportgeschiedenis, maar ook in de ziel van de stad. Overal in Rotterdam, van cafés tot scholen, wordt nu gesproken over zijn leven, zijn karakter en zijn onmiskenbare betekenis.
—
Een blijvende herinnering
Feyenoord heeft aangekondigd dat er een officiële herdenkingsdienst zal worden gehouden in De Kuip. Daarbij zullen oud-spelers, supporters, bestuurders en familieleden samenkomen om zijn leven te vieren.
Daarnaast werkt de club aan de oprichting van een Rinus Israël Fonds, bedoeld om jonge verdedigers in de jeugdopleiding te ondersteunen – een eerbetoon aan de man die de kunst van verdedigen tot een vorm van leiderschap verhief.
Tevens zal het standbeeld van Rinus, dat sinds 2010 voor het stadion staat, worden uitgebreid met een bronzen plaquette waarop zijn levensverhaal staat gegraveerd.
—
Woorden van troost
Ook burgemeester Ahmed Aboutaleb sprak tijdens een persmoment over het verlies:
> “Rinus Israël was niet alleen een icoon van Feyenoord, maar een icoon van Rotterdam. Hij vertegenwoordigde de geest van deze stad – sterk, eerlijk en nooit bang. Zijn dood is een verlies voor ons allemaal.”
De KNVB eerde hem met vlaggen halfstok bij Zeist, terwijl in stadions door het hele land een minuut stilte werd gehouden.
—
De echo van zijn stem
Hoewel hij er niet meer is, blijft zijn stem klinken in de kleedkamers van De Kuip. Jongere spelers herinneren zich zijn bezoek aan de jeugdtrainingen, waar hij altijd dezelfde woorden herhaalde:
> “Verlies is niet erg, zolang je met trots van het veld loopt. Vecht voor je club, elke minuut, elke seconde.”
Die woorden leven voort. De Kuip is gevuld met herinneringen aan zijn lach, zijn bevelende stem, en zijn trotse houding als hij het veld betrad.
—
Een club, een stad, een legende
De dood van Rinus Israël is niet alleen het afscheid van een voetballer, maar van een tijdperk.
Hij was de belichaming van de oude waarden van Feyenoord: strijdlust, kameraadschap en eer. Zijn geest blijft rondwaren in de tunnels van De Kuip, in de harten van de fans, en in het spel van elke speler die het shirt draagt met de trots die hij belichaamde.
—
Slotwoord
Feyenoord rouwt diep.
De supporters zijn stil, de tribunes dragen rouw, en de stad voelt het gemis van haar held.
Maar in dat verdriet schuilt ook trots – trots op een man die zijn hele leven wijdde aan de club, aan het volk, en aan het spel dat hij liefhad.
Rinus “IJzeren” Israël (1942–2025)
Een naam die nooit zal worden vergeten.
Een hart dat eeuwig in De Kuip zal kloppen.
Een legende die zelfs de dood niet kan breken.
Rust zacht, kapitein. ❤️⚽
—
Leave a Reply