Mijn dochter weigert te eten sinds LOSC Feyenoord met 6-1 versloeg – Ze zegt dat ze zich nog nooit zo slecht heeft gevoeld…

Dead man walking bij Feyenoord alsnog ontslagen’

Mijn dochter weigert te eten sinds LOSC Feyenoord met 6-1 versloeg – Ze zegt dat ze zich nog nooit zo slecht heeft gevoeld

 

De klap was hard, misschien wel té hard. Sinds LOSC Lille Feyenoord op vernederende wijze met 6-1 versloeg, weigert mijn dochter te eten. Voor haar is het niet zomaar een nederlaag – het is een catastrofe, een diepgewortelde pijn die haar dagelijkse routine heeft ontwricht. “Ik heb me nog nooit zo slecht gevoeld,” fluistert ze met betraande ogen, terwijl ze haar bord wegschuift.

 

Een liefde voor Feyenoord die diep zit

 

Mijn dochter is een trotse Feyenoord-supporter. Haar liefde voor de club ontstond niet zomaar; het is een passie die door de jaren heen groeide. Van jongs af aan ging ze met mij mee naar De Kuip, zong ze luidkeels de clubliederen en leefde ze mee met elke overwinning en nederlaag. Maar deze keer is anders. Dit is geen gewone nederlaag, geen simpele teleurstelling die na een dag of twee wegebt. Dit voelt als een messteek in haar Feyenoord-hart.

 

De catastrofe in Lille

 

Het duel tussen LOSC Lille en Feyenoord begon al slecht voor de Rotterdammers. Binnen enkele minuten was het duidelijk dat de Fransen een maatje te groot waren. De eerste tegengoal viel snel, de tweede volgde al even gauw. Tegen de tijd dat de rust werd bereikt, stond Feyenoord al 4-0 achter.

 

De hoop op een miraculeuze comeback werd in de tweede helft volledig verpletterd. LOSC Lille ging ongenadig door en zette de eindstand op een pijnlijke 6-1. Een vernedering van formaat. Mijn dochter kon het niet geloven. Tranen welden op in haar ogen toen de scheidsrechter het eindsignaal floot. “Dit is het ergste wat ik ooit heb meegemaakt,” mompelde ze.

 

De impact op haar dagelijkse leven

 

Sinds die fatale avond is ze veranderd. Waar ze normaal gesproken vrolijk aan tafel schuift voor het avondeten, staart ze nu zwijgend naar haar bord. Haar favoriete maaltijden kunnen haar niet verleiden. Pasta? “Nee, geen trek.” Pannenkoeken? “Laat maar.” Zelfs haar favoriete toetje – chocolademousse – kan haar niet opvrolijken.

 

We probeerden haar gerust te stellen. “Het is maar een wedstrijd,” zei ik voorzichtig. Maar haar blik vertelde me dat het voor haar veel meer is dan dat. Feyenoord is een deel van haar identiteit, en deze nederlaag voelt als een aanval op haar trots.

 

Sociale media maakt het nog erger

 

Alsof de pijn van de nederlaag zelf nog niet genoeg was, wordt mijn dochter ook nog geconfronteerd met een stortvloed aan spot op sociale media. Haar vrienden, die voor Ajax of PSV zijn, laten geen kans onbenut om haar te herinneren aan de 6-1 afstraffing. Memes, sarcastische berichten en genadeloze grappen overspoelen haar telefoon.

 

“Ik wil mijn telefoon niet eens meer aanzetten,” zucht ze. “Elke keer als ik online ga, word ik eraan herinnerd.”

 

Wat nu?

 

Als ouder wil ik niets liever dan mijn dochter helpen om over deze klap heen te komen. Maar hoe? Tijd zal de wonden wellicht helen, maar voorlopig lijkt haar verdriet nog te vers. Misschien is een overwinning in de volgende wedstrijd het enige medicijn.

 

Tot die tijd blijven we haar steunen, hopen we dat haar liefde voor Feyenoord uiteindelijk sterker zal blijken dan deze pijnlijke nederlaag. Want echte supporters blijven altijd achter hun club staan, zelfs in de moeilijkste momenten.

 

Maar voor nu? Voor nu weigert mijn dochter te eten. En wij, als familie, kunnen alleen maar machteloos toekijken en hopen dat de passie voor haar club haar uiteindelijk weer zal laten glimlachen.